توپاک شکور
توپاک آمارو شکور (به انگلیسی: Tupac Amaru Shakur) (۱۶ ژوئن ۱۹۷۱ – ۱۳ سپتامبر ۱۹۹۶) خواننده نامدار و تأثیرگذارترین فرد در موسیقی رپ بود که بیشتر با نام هنری توپاک (۲Pac) یا ماکاولی (Makaveli) شناخته میشد. میزان فروش آلبومهای وی تا به امروز ۹۵ میلیون نسخه بودهاست، عنوانی که او را تبدیل به یکی از پرفروشترین هنرمندان موسیقی در جهان نمودهاست.شکور علاوه بر موسیقی و فروش بالای آثارش، هنرپیشه و فعال اجتماعی نیز بودهاست بهطوریکه از وی همچنین به عنوان یک مدافع برابری اجتماعی و حقوق بشر نیز یاد میشود. ترانههای او عمدتاً دربارهٔ مضامین گوناگونی مانند گذران زندگی در خشونت و فقر، سختیها و شرایط زندگی در محلههای فقیر و زاغهنشین، نژادپرستی علیه سیاهپوستان، مقابله با تبانی گروهی ثروتمندان و بیان مستدل تئوری توطئه، مشکلات اجتماعی و درگیری و رقابت هنری با سایر خوانندگان است.فعالیت او از سال ۱۹۹۰ به عنوان رقصنده و پشتیبان در گروه موسیقی رپ دیجیتال آندر گرند آغاز شد.
محتویات
-
۱ سوءقصدها و مشکلات قانونی
-
۲ دوره کاری
-
۲.۱۱۹۸۷–۱۹۹۳ شروع دوره کاری، به سوی شهرت
-
-
۳ دشمنیها و رقابتها
-
۴ سالهای آخر و مشکلات قانونی
-
۵ مرگ
-
۶ آلبومهای استودیویی
-
۷ آلبومهای پس از مرگ
-
۸ فیلمشناسی
-
۹ منابع
سوءقصدها و مشکلات قانونی
او در سال ۱۹۹۳ به اتهام آزار و اذیت جنسی به یک و نیم تا چهار سال زندان محکوم شد، هرچند او صحت این اتهام را تکذیب میکرد. پس از گذشت یازده ماه از دورهٔ محکومیت، به یاری دادگاه تجدید نظر مالی از جانب شوگ نایت، مدیر عامل شرکت نشر موسیقایی دث رو، از زندان آزاد شد. او قبول کرد تا در ازای کمک شوگ نایت در پرداخت جریمه و آزادی او، برای شرکت دث رو سه آلبوم منتشر کند.
در سال ۱۹۹۴ در لابی استودیوی ضبط موسیقی به نام کواد واقع در نیویورک، شکور پنج بار هدف شلیک گلوله قرار گرفت. توپاک معتقد بود دوست سابقش بیگی اسمالز باعث این اتفاق بود اما بیگی تکذیبش کرد. این چالشها منجر به برقراری رقابت شدید موسیقایی میان ساحل شرقی و ساحل غربی در ایالات متحده شد.
شب ۱۳ سپتامبر ۱۹۹۶ در محدوده شهر لاس وگاس، شکور پس از اینکه مسابقهٔ بوکس دوستش مایک تایسون را دیده بود و به سمت کلوپ ۶۶۲ میرفت در حالی که داخل ماشین کنار شوگ نایت نشسته بود، ۱۲ بار متوالی هدف شلیک گلوله قرار گرفت و ۴ گلوله به او اثابت کرد. او چند عمل جراحی را پشت سر گذاشت و دکترها بخاطر خونریزی داخلی مجبور به حذف ریهٔ راستش شدند. وی ۶ روز بعد بخاطر نارسایی تنفسی و قلبی در دانشگاه پزشکی نوادا درگذشت.
در سال ۲۰۱۷، فیلم زندگینامهای او به نام همه نگاهها به من (به انگلیسی: All eyez on me) اکران شد و دمتریوس شیپ جونیور (به انگلیسی: Demetrius Shipp Jr.) در آن نقش این هنرمند برجسته را ایفا کرد.
دوره کاری
۱۹۸۷–۱۹۹۳ شروع دوره کاری، به سوی شهرت
در اواخر سال ۱۹۹۱ توپاک ۲۰ ساله، با آلبومش به نام “۲Pacalypse Now” مشهور شد. او در آهنگهای این آلبوم نژادپرستی و مشکلات زندگی در حاشیهٔ شهرها مثل آزار و اذیت پلیس، بارداری در نوجوانی و مشکلات شخصی خودش را مطرح کرد. این آلبوم پس از معرفی آن توسط جوانان به هم بسیار شهرت یافت. با این که توپاک قصد داشت تا در این آلبومش سختیهایی که جوانهای سیاهپوست در ایالات متحده تحمل میکردند را نشان دهد این آلبوم با انتقادهای بسیاری رو به رو شد، علیالخصوص پس از این که پسر جوانی گفته بود تحت تأثیر این آلبوم یک افسر پلیس را به قتل رساندهاست بسیاری توپاک را مقصر میدانستند.
در اکتبر ۱۹۹۱ در شهر اوکلند دو افسر پلیس به دلیل بیتوجهی به چراغ راهنمائی و گذرگاه عابر پیاده از مسیر خیابان سعی کردند او را دستگیر کنند و پس از مقاومت توپاک در برابر بازداشت او را کتک زده و صورتش را چندین بار به زمین کوبیدند که در نتیجه شکور از پلیس و ایالت اوکلند در دادگاه شکایت کرد. نتیجهٔ این شکایت قانونی غرامتی بالغ بر ۴۳۰۰۰ دلار بود که البته به گفتهٔ او قسمت اعظم این مبلغ هزینهٔ وکلا و دیگر ضوابط قانونی آن شکایت در دادگاه فدرال شدهاست.
در سال ۱۹۹۳ وقتی او دو افسر پلیس را دید که یک سیاهپوست را کتک میزدند به سمتشان شلیک کرده و آنها را زخمیکرد. با این که آنها در حال انجام وظیفه نبودند شکایات بسیار شدیدی علیه او مطرح شد اما پس از دریافت شواهدی دال بر مستی دو پلیس در هنگام درگیری، پرونده بسته شد.
توپاک به همراه همراهان و دوستان خود به نامهای بیگ سایک و برادر ناتنی خود به نام «موپریم شکور» آلبوم بعدی خودش را به اسم “تاگلایف: نسخه ۱” با همکاری شرکت پخش موسیقی اینتراسکوپ در ۱۹۹۴ منتشر کرد.
دشمنیها و رقابتها
توپاک در طول زندگی دشمنان زیادی داشت اما مهمترین دشمنی اش با نوتوریوس بی.آی. جی (به انگلیسی: Notourious B.I.G) و کمپانی پشتیبان او بدبوی (به انگلیسی: Bad Boy) بود. این دو نفر در ابتدا دو دوست صمیمی و همکار و شریک تجاری و هنری بودند. هنگامی که نوتوریوس بی.آی.جی چهرهای کمتر شناخته شده بود، توپاک به دلایلی که به هردوی آنها مربوط میشد در زندان بود و از طریف رادیوی محلی و البته مجلهٔ وایب از گفتههای همکار و دوست گذشتهٔ خود نوتوریوس بی.آی.جی و شریک تجاری جدید او پاف ددی بسیار خشمگین شد. او به علت مشکلات قانونی پیش رو تصمیم داشت تا از ادامه در «بازیرپ» انصراف دهد، اما با شنیدن اظهارات پاف ددی و نوتوریوس بی.آی.جی در بارهٔ او و استعداد هنری او تصمیم خود را تغییر داد.
هنگام تولید فیلم “Poetic Justice” با جنت جکسون، او از انجام تست ایدز سرباز زد. او میگفت که یک بازیگر دیگر هم مثل من با جنت صحنهٔ عاشقانه فیلمبرداری کردهاست ولی این تست را انجام نداده پس من هم نمیدهم. این موضوع تبدیل به موضوع ناراحتکنندهای برای جنت جکسون شد بهطوریکه تا پخش قطعهٔ «تصمیم خودم رو گرفتم» (به انگلیسی: I Got My Mind Made Up) به این موضوع گریزی داشت و از او عذرخواهی کرد. او از طرف دیگر به جدال با نوتوریوس بی.آی.جی ادامه داد، بهطوریکه در قطعهٔ «بزنشون» (به انگلیسی: Hit ‘Em Up) ادعای سکس با همسر نوتوریوس بی.آی.جی، فیث ایوانز را مطرح کرد. توپاک از گروه دونفرهٔ ماب دیپ هم که افراد جوانتر و پرورش یافته توسط خود او بودند به دلیل پشت کردن به او به شدت انتقاد میکرد، عنوانی که مانند مورد مشابه با خوانندهٔ سرشناس دیگر NAS پس از مرگ او، به دلیل احترام خاصی که همگی هنرمندان وقت به چیرهدستی او در ابراز جسورانهٔ عقایدش داشتند، به دست فراموشی سپرده شد.
سالهای آخر و مشکلات قانونی
در ماه دسامبر سال ۱۹۹۴، او به آزار جنسی به یک زن در هتلش متهم شد، و در فوریهٔ ۱۹۹۵ به ۴ سال زندان محکوم شد ولی قبل از تصویب حکم دادگاه، در لابی استودیوی کواد در نیویورک، دو سیاهپوست به او حمله کردند و ۵ گلوله به سمت او شلیک کردند. توپاک در یک مصاحبه اینگونه اعلام کرد: در شب ۳۰ نوامبر ۱۹۹۴، او به همراه یکی از دوستان و مدیر برنامهاش، برای ضبط یک سری قطعه به استودیو رفتند. هنگام ورود به استودیو دو نفر به آنها نزدیک شدند. توپاک گمان میکرد که آنها پلیسهای امنیتی استودیوی نوتوریوس بی.آی.جی هستند. دو مرد مسلح او و دوستانش را مجبور کردند تا روی زمین دراز بکشند ولی توپاک که شوکه شده بود سر جایش خشکش زده و دراز نکشید، و در آن لحظه یکی از آنها شروع به شلیک ۵ گلوله به او کرد. به گفتهٔ او این اتفاق مشکوک به نظر میرسید زیرا معمولاً دزدان اول قویترین فرد در صحنه را هدف قرار میدهند اما همه سریع دراز کشیدند و آنها مستقیم به سمت توپاک آمدند و البته اینکه بیشتر افراد آنجا خونسرد بودند و عقب ایستاده بودند و از زنده ماندن او شوکه شده بودند. او از این سوءقصد جان سالم به در برد. علیرغم اصرار پزشکان برای مداوای بیشتر در بیمارستان، او پس از چند روز از بیمارستان ترخیص شد و تنها چند روز بعد با صندلی چرخ دار به دادگاه رفت تا اتهام خود را دربارهٔ موضوع تجاوز را در دادگاه و به صورت حضوری بشنود.
هنگامی که او در زندان به سر میبرد، آلبوم او به نام (به انگلیسی:”Me Against The World”) منتشر شد. او تنها خوانندهای بود که وقتی در زندان بود، آلبومش در لیست برترینها شمارهٔ ۱ بود. او در همین زمان با کیشا موریس برای مدتی ازدواج کرد. در اکتبر پس از ۸ ماه زندان، توپاک با کمک رئیس دث رو رکوردز شوگ نایت از زندان بیرون آمد. شوگ برای آزادی توپاک ۱٫۴ میلیون دلار پرداخت کرد و توپاک هم مجبور شد که سه آلبوم برای دث رو بسازد؛ بنابراین پس از آزادیش بلافاصله شروع به کار کردن کرد و در ۱۹۹۶، آلبوم “All Eyes On Me” را پخش کرد که تنها در چند ماه اول به فروش طلائی دست یافت؛ او به این وسیله هزینهٔ جریمهٔ زندان که مدیر شرکت ضبط و پخش موسیقی به او قرض داده بود را به راحتی به او پس داد.
آخرین آلبومی که توپاک بیرون داد، (به انگلیسی: “The Don Killuminati: The 7 Day Theory”) نام دارد که تنها ۲ ماه پس از مرگ او منتشر شد. او در بسیاری از آهنگهای این آلبوم مرگ خود را پیشبینی کرده یا به گونهای به آن اشاره میکند. میگویند که ساخت این آلبوم ۷ روز طول کشید و مهمترین آهنگ آن “Hail Mary” در نیم ساعت ساخته شد. این آلبوم نیز بیش از ۵ میلیون فروش کرد. او رفته رفته تبدیل به یک هنرپیشهٔ حرفهای میشد، بهطوریکه از ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۶، در تعداد ۷ فیلم به ایفای نقش پرداخت.
مرگ
توپاک پس از تماشای یک مسابقه بوکس بین مایک تایسون و بروس سلدون با شلیک ۱۲ گلوله از یک خودروی کادیلاک مشکی در شهر لاس وگاس در ایالت نوادا و در تاریخ ۷ سپتامبر ۱۹۹۶ مورد اصابت ۱۲ گلوله قرار گرفت و پس از ۶ روز در بیمارستان دانشگاه نوادا در ساعت ۴ و ۳ دقیقهٔ صبح در ۱۳ سپتامبر هنگامی که تنها ۲۵ سال داشت از دنیا رفت. حدس زده میشود افرادی که به او گلوله شلیک کردند از افراد مربوط به گانگسترهای ساحلشرق یا مأموران افبیآی یا حتی افرادی بودهاند که درگذشته باهم دچار اختلافاتی شده بودند که در این موارد افراد زیادی دارای انگیزهٔ لازم بودند. با وجود گذشت زمان نسبتاً زیاد از این واقعه، پلیس لاس وگاس همچنان به صورت رسمی این پرونده را گشوده نگه داشتهاست.
چند ساعت پیش از حمله، توپاک و افراد گروه دث رو در Mgm Grand بودند که یکی افراد گروه گفت که فردی که گردنبند دث رو اش را دزدیده بود (اورلاندو اندرسون) همانجاست و توپاک به سرعت به سمت اورلاندو میرود و به صورتش مشت میزند و کل گروه پس از وی اورلاندو را کتک میزنند و این اتفاق در دوربینهای مداربستهٔ آنجا به وضوح دیده میشود.
او که پس از سوءقصد در سال ۱۹۹۴، همیشه همراه خودش چند محافظ شخصی و جلیقهٔ ضد گلوله حمل میکرد، که در آن شب خاص به دلیل ورود به کلوپ (طبق قوانین و عرف هیچ فردی بجز مأموران امنیتی چنین مکانهایی اجازهٔ ورود با اسلحه را ندارند) هیچیک را به همراه نداشت. نکتهٔ جالب این است که نام آخرین آلبوم او “The Don Killuminati: The Seven Day Theory ” بود که اگر حروف آن را جابجا کنیم این جمله به دست میآید: “OK on the 7th u think I’m dead yet I’m really alive” که معنی آن میشود:
باشه تو فکر میکنی که من در روز ۷ میمیرم ولی من واقعاً زندهام. شمارهٔ ۷ در چند جای دیگر هم وجود دارد مانند:۷ سپتامبر به او تیر زدند. او در سال ۱۹۹۶ کشته شد که جمع اعداد سال مرگش ۲۵ میشود و جمع ۲ و ۵ هم ۷. ساعت مرگش نیز ۴:۰۳ صبح است که جمع آن ۷ میشود. همچنین او در سن ۲۵ سالگی مرد که جمع ۲و۵ هم ۷ میشود. خیلیها در مرگ توپاک شک دارند و با توجه به چند عکس و فیلمی که بعد از مرگ توپاک او را زنده نشان میداد عقیده دارند که اون هنوز زنده است. توپاک اواخر عمر خود خیلی به طرز تفکر ماکیاولیسمی علاقهمند شده بود ماکیاولی فیلسوف ایتالیایی بود که همهٔ شواهد دال بر وفات خود در سن ۲۵ سالگی را ترتیب داده بود، اما پس از گذشت مدت ۱۸ سال (در سن ۴۳ سالگی) به صحنه بازگشت و انتقام خود را درحالی از دشمنان خود گرفت در حالی که آنها از مرگ او اطمینان داشتند. به همین دلیل بسیاری اعتقاد دارند که توپاک هم از دنیا نرفتهاست و قصد دارد تا به این شیوه از دشواریهای مرتبط با ثروت یا خطرات درگیری با نظامهای ضد سیاهپوستان در امان باشد. هماکنون آهنگهای او همچنان به صورت گسترده مورد ارجاع، میکسمجدد و بازخوانی میشوند.
در ۱۴ نوامبر ۲۰۰۳ فیلمی دربارهٔ او به نام «توپاک: برخاستن از خاک» (به انگلیسی: “Tupac: The Resurrection”) ساخته شد که به روایت زندگی او از زبان خودش میپرداخت.
آلبومهای استودیویی
سال |
آلبوم |
تهیهکننده اصلی |
---|---|---|
۱۹۹۱ |
اینک توپاک الزمان |
آترون گرگوری |
۱۹۹۳ |
اکیداً برای سیاهانم |
آترون گرگوری |
۱۹۹۴ |
زندگی خیابونی: جلد اول |
تاگ میوزیک |
۱۹۹۵ |
من در برابر دنیا |
تونی پیزارو |
۱۹۹۶ |
همه نگاهها به من |
شوگ نایت |
۱۹۹۶ |
دون کیلومیناتی: نظریه ۷ روز |
شوگ نایت |
آلبومهای پس از مرگ
سال |
آلبوم |
تهیهکننده اصلی |
---|---|---|
۱۹۹۷ |
هنوز غمگین هستی؟ (مرا به خاطر بیار) |
آفنی شکور، لیزا اسمیت |
۱۹۹۸ |
بهترین ترکها |
آفنی شکور |
۱۹۹۹ |
هنوز اوج میگیرم |
جانی جی |
۲۰۰۱ |
تا آخر زمان |
جانی جی |
۲۰۰۲ |
روزهای بهتر |
آفنی شکور، جانی جی |
۲۰۰۳ |
توپاک: قیام(موسیقی فیلم) |
امینم |
۲۰۰۴ |
وفادار به بازی |
امینم، آفنی شکور |
۲۰۰۶ |
زندگی “پاک” |
آفنی شکور، تام والی |
فیلمشناسی
-
(۱۹۹۱) Nothing But Trouble، به کارگردانی Dan Aykroyd
-
(۱۹۹۲) Juice، به کارگردانی Ernest Dickerson
-
(۱۹۹۳) Poetic Justice، به کارگردانی John Singleton
-
(۱۹۹۴) Above the Rim، به کارگردانی Jeff Pollack
-
(۱۹۹۶) Bullet، به کارگردانی Julien Temple
-
(۱۹۹۷) Gridlock’d، به کارگردانی Vondie Curtis-Hall
-
(۱۹۹۷) Gang Related، به کارگردانی Jim Kouf
-
(۲۰۰۲) Biggie & Tupac، به کارگردانی Nick Broomfield
-
(۲۰۰۳) Tupac: Resurrection، به کارگردانی Lauren Lazin